martes, 25 de marzo de 2008

La despedida

Decir adiós a alguien, aunque sea valioso para mí, me resulta cada vez más fácil. No sé a qué se debe, si es porque cada vez tengo menos apegos a las cosas/personas/situaciones, o porque estoy empezando a estar encantada de haberme conocido, al menos de rato en rato. (Qué mal suena, joer).

Lo cierto es que, a pesar de eso, me cuesta menos "dejar volar" a los amigos. Que se tomen su tiempo sano de ir a su aire, de cambiar de ambientes, de pasar semanas, o meses sin llamarnos.

Y quizás por eso, cada vez más, sé que cuando los necesito, están ahí para mí.

domingo, 23 de marzo de 2008

Del tiempo y la distancia

Vivo lejos de mi familia, por motivos profesionales y también de pareja. Los echo terriblemente de menos. A veces, llamo sin saber exactamente qué me ha llevado a marcar el teléfono, y creo que es sólo por oir la voz de mi madre, o de mi abuela. Sus palabras denotan confianza y seguridad, saben que estoy tomando las riendas de mi vida aunque eso suponga nuestra separación.
Hay veces, no demasiadas afortunadamente, en que pienso todo lo que me estoy perdiendo de ellas. De una vez a otra que nos vemos, noto a mi madre más mayor, más cansada. Este deterioro es, por supuesto, mucho más evidente en mi abuela. "Los años no perdonan, alma mía". Y no tengo más remedio que asentir, porque la vida es un pulso en que sabemos de antemano quién será el ganador.
¿Por qué uno piensa que todos los que le rodean serán eternamente jóvenes? Me imagino que el paso del tiempo es un hueso duro de roer para todos, y éste se hace más evidente en la distancia... Pero ¿cómo me afecta el transcurrir de los días a mí?

Es evidente que físicamente no estoy como cuando tenía 20 años. Ahora me tengo que cuidar más. Pero dejando de un lado el físico, me siento más madura, más persona. La memoria se va construyendo de pequeños retales de experiencias pasadas, algunas buenas, otras (paradójicamente las que más me han enseñado) dolorosas. Y todas ellas hacen que hoy tenga más humanidad y tolerancia.

Espero que el tiempo, y la distancia, me permitan que sea recordada por ser alguien que fue cada día mejor.

El bien y el mal

Acabo de ver una serie en la tele, de éstas de acción. Reconozco que estoy enganchada hasta la médula, tanto es así que para evitar los nefastos cortes de la publicidad, o para no estar una semana pensando "morirá el prota, o como siempre, salvará al mundo?", opto por ver a saco toda la temporada.
La serie es de acción. Y básica. Hay tiros, misiles, malos malísimos que quieren cargarse el mundo y, cómo no(!) el héroe americano que siempre está por encima del bien y del mal.
Lo que me preocupa de estas series es que ahora los malos son los árabes terroristas, pero antes que ellos estaban los comunistas, y si echamos la vista atrás, los alemanes (en general el eje Roma Berlín Tokio). Ah, y los indios, que cortaban cabelleras. Menos mal que siempre estaba el Séptimo de Caballería-Aliados-Casa Blanca para salvar a todos los que eran dignos de salvación.
La serie está chula. Y me gusta el prota (Sutherland JR) tiene vidilla. Pero los americanos están cansinos. Esa obsesión por la propaganda a través de los medios tiene ya tufillo a podrido. La caracterización de un abogado de ONG llamada Amnistía Global (ese nombre... será una indirecta por si alguien está muy perdido?) como un obstáculo a una investigación me parece muy cuestionable. No entiendo cómo se puede censurar un pezón, y quedarse tan tranquilos viendo como la tortura es el medio necesario para obtener el fin deseado.

Yo quiero que algún día salga una peli en que pierdan. Y a ser posible contra seres humanos (que el rollo alienígena también está muy visto).

Ya no estamos para marchas

Hablando con un amigo el otro día, llegamos a la conclusión que a partir de cierta edad (nosotros la cifrábamos en 30) el cuerpo ya no está para ciertos trotes, en concreto para pegarnos las pasadas de los años universitarios, estilo "aguanto hasta las 7 por ahí, me tomo los churros en el bar Fútbol y aún tengo la moral de comerme la paella con la familia".
Sólo de pensarlo nos daba pereza. Y no es porque no podamos hacerlon (no tenemos ninguno cargas familiares que nos lo impidan, como aquéllos "valientes " que se nos casaron hace unos años y cuyas conversaciones versan ahora sobre lo bien o mal que come y duerme el niño/a).
Propongo la creación de un Día Desfase...

O mejor no. Me quedo en casa que hace mucho frío, bajo al Opencor de turno y me pillo una tablita de quesos que devoraré junto con mi serie favorita. Así siiiiiii.

Un día, un milagro

El milagro del día,

http://www.elpais.com/articulo/espana/Localizados/perfecto/estado/espeleologos/aragoneses/perdidos/Cantabria/elpepuesp/20080322elpepunac_6/Tes

viernes, 21 de marzo de 2008

Everybody is gonna love today

Siento el plagio Mar, pero al ver el vídeo me he puesto a bailar como una posesa :-) definitivamente transmite un optimismo y un buen rollito difícil de superar :-) Y es que MIKA tiene su gracia! Adelante! Y a amar todo el mundo!

Mi hermana pequeña

Felicidades. Hoy es tu cumpleaños.

Me acuerdo que de pequeñas compartíamos la habitación. Tú te escondías para ver qué me ponía, y así vestir lo mismo que yo.Y fíjate, ahora que eres una mujer, te has casado y tienes tu vida, me doy cuenta que sigue habiendo algo de esa niña pequeña que tanto me intentaba emular, que me admiraba y necesitaba mis mimos y abrazos.Aquí estoy.

Te quiero sister :-)

miércoles, 19 de marzo de 2008

El parque

En la pequeña gran ciudad en la que vivo, existe un parque que la atraviesa. Al no tener prisa (Benditas vacaciones) he dado un pequeño rodeo y lo he cruzado.
Unos perros se olisqueaban, y jugueteaban unos con otros, estableciendo una complicidad entre sus dueños, que se pusieron a hablar animadamente, compartiendo bromas acerca de sus mascotas.
Las 12. Las iglesias repicaban sus campanas. Algunos niños jugaban en el parque ante los ojos atentos de sus padres.
Cerré los ojos un instante. Y vi que le había robado un segundo al tiempo.

El regalo


Una persona que quiero mucho está atravesando por un período difícil.

Este cuadro es un regalo suyo.

En cuanto acabó de pintarlo, me envió esta fotografía. Y desde que la recibí no puedo dejar de verla.

Sus problemas y dificultades se me antojan más pequeños después de ver el regalo.

Alguien que dice tanto a través de colores y formas, tiene un don, que está por encima de los obstáculos.

Sigue haciendo lo que mejor sabes hacer.

Que nosotros te lo agradecemos, y l o apreciamos.

martes, 18 de marzo de 2008

Vacaciones

Hoy comienzan mis vacaciones de Semana Santa.
No puedo evitar echar de menos las procesiones de Andalucía, el ambiente especial y el olor a incienso que inunda la calle.
La Pasión se vive de forma totalmente distinta en Barcelona.
Aunque me gustan los esfuerzos de quienes emigraron aquí por tener un pedazo de aquello:

http://hermandadnazarenoesperanza.blogspot.es/i2008-02/

lunes, 17 de marzo de 2008

Moisès Broggi

El otro día en TV3 vi el testimonio de un médico que dentro de unos días cumplirá 100 años:

"jo he tingut molta sort a la vida”, repeteix Moisès Broggi com si no se’n sabés avenir. “He viscut molts anys, he conviscut amb una extensa família i he conegut molta gent interessant, a vegades en uns moments crítics que m’han ajudat a valorar la transcendència de les relacions humanes i de molts fets. Sóc un home afortunat”.

Cuando veo a una persona con esa edad, con ese reposo de serenidad que caracteriza una vida vivida a conciencia, no puedo evitar sentir sana envidia.

Ojalá sea eso lo que me depara el futuro lejano.

Ya vale de malos rollos...

Tal día como hoy me digo: vale ya de malos rollos. De ir al trabajo, con la hora pegada al culo, oyendo por la radio cómo unos matan a otros y otros a unos. De empujar a quien sea por pillar un sitio en el tren. De comer cualquier cosa. De vivir de cualquier manera. De mirar al de al lado con mezcla de asco y miedo. De no sentir curiosidad por las cosas.

Qué bien suena hacer mejor las cosas, vivir de otra forma. Pero no me engaño... Tarde o temprano me veré inevitablemente envuelta, nuevamente, en ese aura "mal rollo".

Pero al menos habré materializado en palabras las cosas buenas, y digo BUENAS, que me pasen a lo largo del día, o de la semana, o del mes. A ver si, viéndolo escrito, me convenzo (y de paso igual me convencéis a mí) de que en el mundo también hay cabida también para ellas.

Porque malos rollos tenemos todos, y si no los tenemos no hace falta que esperemos mucho para que salga alguno...